Promieniowanie podczerwone jest również znane jako promieniowanie cieplne i zaliczane jest do widma elektromagnetycznego. Następuje po widzialnym spektrum światła i ma zakres długości fal od 780 nanometrów do 1 milimetra.
Największym naturalnym źródłem promieniowania podczerwonego jest słońce. Ponieważ ziemia jest ogrzewana przez promieniowanie słoneczne, emituje promieniowanie podczerwone. W wyniku absorpcji promieniowania przez sztuczne i naturalne gazy zawarte w atmosferze, powstaje dodatkowe ocieplenie Ziemi.
Promieniowanie podczerwone zostało odkryte w 1800 roku przez Friedricha Wilhelma Herschela. Podczas eksperymentu chciał zmierzyć różne kolory światła słonecznego. Użył pryzmatu, aby przepuścić światło słoneczne i termometru do pomiaru różnych zakresów kolorów. Stwierdził, że najwyższa temperatura występuje po czerwonym końcu widzialnego spektrum kolorów. Z tego wywnioskował, że światło słoneczne istnieje również poza czerwonym kolorem.
W medycynie promienie podczerwone są stosowane celowo w leczeniu chorób. Aby przyspieszyć proces leczenia różnych schorzeń (zwłaszcza chorób skóry, takich jak łuszczyca), czasami konieczne jest zastosowanie promieniowania IR-A.
Stosowanie IR-A powinno odbywać się po przeszkoleniu lub zgodnie z planem terapeutycznym. Czas naświetlania jest stopniowo zwiększany, zwłaszcza u początkujących, aby nie przeciążać skóry.
W strefie wellness najpopularniejsze jest promieniowanie z zakresu podczerwieni B, które nie ma prawie żadnych skutków ubocznych i ma pozytywny wpływ na organizm.
Promieniowanie podczerwone C, np. z promienników panelowych, nie ma jednak efektu ciepła głębokiego i nadaje się szczególnie do delikatnego ogrzewania ciała i pomieszczenia.
Regularne naświetlanie promieniowaniem cieplnym głębokim (IR-A i IR-B) pobudza krążenie krwi i w delikatny sposób rozluźnia napięcia mięśniowe. Dodatkowo promieniowanie podczerwone wzmacnia układ odpornościowy.